İlk Heyecan ;

5 haftalık hamileyken öğrendik anne olacağımı.Şoku atlattığımda aklıma ilk gelen ‘’ben nasıl doğurucağım’’ oldu.İnanılmaz bir doğum korkum vardı.Kalp sesini duyunca her şey unutuldu ama.

İlk başlarda hap kadar olan göbeğimde elimi tuttum,Keseyi görünce ağladım bol bol.Tüm sürece alışmak illa ki biraz zaman alıyor.

İlk başlarda çok mide bulantısı yaşadım.Havadan nem kapıp kustum.En ufak koku bile bana çok fazla geliyordu.Yumurta ve çekirdek görünce bile içim kötü oluyordu.(ki çok severim)Allah'tan o süreç çok uzun sürmedi ama yumurta hala yiyemiyorum.

Çok rahat bir hamilelik geçirdim.Tek sıkıntı 2 aylık hamile iken kanama geçirdiğimde oldu.İlaç yardımı ile o sürecide kolay bir şekilde atlattım.Şimdi böyle yazarken ne kadar kolay geliyor ama yaşarken çok stres dolu günlerdi.

Cinsiyeti öğrenmek için çok bekledim. Ne zaman gitsem, Tuna doktorun göremesine izin vermedi.16-17. Hafta arasında öğrendim oğlum olacağını.Hep kız olacak diye düşünmüştüm.Ama isim konusunda erkek için de hazırlıklıydık ama karar verme konusu çok sancılı oldu.Eşim Göktürk istedi,ben ısrarla karşı çıktım.Benim beğendiğimi o istemedi,onun istediğini ben beğenmedim. Sonra bir gün ağzından ‘’Tuna’’ çıktı.Evladını kartal kapmış Fatma Girik gibi yapıştım isme.Hemen herkese söyledim,her yere yazdım ki vazgeçmesin diye.Sonuç;başarılı :)

Cinsiyet ile alakalı olarak en kızdığım şey ; cinsiyetini sorduklarında erkek dememle ‘’olsun’’ cevabını almamdı.Erkek olunca ne oluyor ? Ne demek olsun ? Oldu,çok ta güzel oldu benim bal oğlum.Erkek anası olmanın ayrıcalığını yaşıyorum.

Aylar ilerleyince 2li ve 3lü taramaları da yaptırdım.Amacım sadece bilmekti.Özel çocuk annesi olacaksam bunu öğrenip kendimi eğitmek istemiştim sadece ama onda da her şey yolunda gitti.

Şeker yüklemesi yaptırmak istemedim.Doktorum da beni bu konu da zorlamadı.Sadece açlık ve toklum şekerime bakıldı.Onlarda da sorun çıkmadı.

Öyle pek çıt kırıldım bir insan değilimdir ben.Allah ne verdiyse temizlikte yaptım 19 kiloluk damacana da taşıdım.Öyle aşermem de olmadı.Balık ve portakalı aynı anda yemek istedim.Bir defa da kereviz istedim.Benim tek sıkıntım çok fazla kola içtim.Normal de eve kola sokmaz,içmezdim ama hamilelikte bana bir şey oldu.Şişe şişe kola içtim.Çikolata yiyemediğim zaman ağladığımı biliyorum.Zaten zayıf bir insan olduğum için Allah ne verdiyse yedim.52 kilo ile başladığım maceram 75 kilo ile bitti.

Ben daha 5 aylık hamileyken doktorum bana doğum yapacağım günü söylemiş.Hep şubat doğumlu olsun istemiştim.Ama doktorunu dinledi ve verieln gün olan 31 ocakta doğdu.Televizyonda ki indirim kampanyalarının son günü ile aynı :)

Bir an hiç doğuramayacağım sandım yalan yok. 41.ci haftaya girecekken doğurdum. Boğazıma kadar hamile bir halde oturduğum yerden kalkamayan, ayağını kaldıramayan bir Bergen olmuştum. İşin güzel yanı o halimi sevmiştim.Tuna’nın karnımda ki şahane tekmlerini anlatmaya dünya üzerinde ki hiçbir dil yetmez.Daha görmeden,dokunmadan sevmek,bağlanmak…

Hamilelik Allah’ın bana bahşettiği en güzel duygulardan biri.Evet yaşarken çok zorlu geçen zamanları oluyor.Ama bebeğinizin yüzünü gördüğünüz an geri kalan herşey yalan oluyor.

Hamişlere şiddetle bir tavsiyem var; Tüm uykusuz annelerim için uyuyun :)